طب در دوره ی سلوکیان،اشکانیان و ساسانیان
دوره ى سلوکیان
پس از حمله اسکندر مقدونى به ایران سلوکوس اول، سلسله ى سلوکیان را در سال 330 قبل از میلاد تأسیس کرد. اسکندر پس از شکست دادن داریوش سوم، آخرین پادشاه هخامنشى، به بررسى کتابها و نوشته هاى ایرانیان پرداخت و برخى از آنها را به زبان یونانى و قبطى ترجمه کرد و اصل آنها را سوزاند و بدین طریق قسمتى از دانش ایرانیان در زمینه هاى طب، نجوم، کشاورزى و به یونان وارد گردید.
طب در دوره ى هخامنشیان
در این دوره تربیت پزشکان در سه مرکز بزرگ ایران یعنى همدان، پرسپولیس و رى انجام مى گرفته و دروس پزشکى شامل علوم تجربى و نظرى بوده است. در این مراکز دانشجویان در سه رشته فارغ التحصیل مى شدند[1]:
- شفادهندگان روحانى: اساس کار درمانى آنها بر پایه روان درمانى بوده و عموما بیماران را با خواندن دعا و قطعات اوستا درمان مى کردند. این افراد را"منتر پزشک" مى نامیدند. فقط پیشوایان روحانى مى توانستند منتر پزشک باشند.
- ارور پزشک: پزشکانى بودند که به وسیله عصاره ى گیاهان و داروهاى گیاهى بیماران خویش را درمان مى کردند. پزشکان دیگر رشته ها نیز هنگام مداواى بیماران خود، با آنها مشورت مى کردند و این همکارى جزء لاینفک نظام پزشکى در ایران باستان و در میان پزشکان گروههاى مختلف بوده است.
- جراحان: آنها باید امتحانات سخت زیادى را پشت سر مى گذاشتند.
