از آنجا که هدف علم طب پژوهش در تن آدمى است که آیا سالم است و یا از سلامت برخوردار نیست و از آنجا که شناخت و علل هر دو حالت تندرستى و بیمارى براى طبیب لازم است، پس بایسته است که علل و موجبات (تندرستى و بیمارى) بررسى شود.
این موجبات ممکن است آشکار باشند و یا نهان، یعنى دیده نشوند و یا حس و درک نگردند و باید از روى عوارضشان[1] به آنها پى برد. پس لازم است عوارضى را که در حالات تندرستى و یا بیمارى بر بدن روى مىآورند به خوبى شناخت.
