طب در هندوستان و چین باستان
طب در هندوستان
طب در هند ابتدا جنبه ى مذهبى داشته ولى از سال 800 ق. م که برهمن ها حکومت را در دست گرفتند، طبیبان یک صنف غیر روحانى را تشکیل دادند.
هندى ها در جراحى، به خصوص جراحى پلاستیک تبحر خاصى داشتند به طورى که در کتب طبى آنها از 120 نوع اسباب جراحى نام برده شده است[1]. به عنوان مثال معروف است که بینى بریده ها براى ترمیم بینى خود به هند مراجعهمى کردند. آنها مالاریا را مى شناخته و از تأثیر پشه در بوجود آوردن آن آگاه بودند، همچنین در درمان بیماران از گیاهان بهره زیادى مى برده اند.
طب در چین باستان
طب چین از همان ابتدا تا به حال تندرستى و بیمارى را به واسطه تعادل دو عامل متضاد حیاتى مى داند که در زندگى حیوان و انسان به طور یکنواخت عمل مى کنند و باهم به تعادل رسیده اند. این دو نیرو بین(yin) و یانگ(yang) هستند.
طب سنتى چین شامل شاخه هاى متعددى است از جمله طب سوزنى و گیاه درمانى سنتى که همگى قدمت زیادى دارند[2]. استعمال املاح آهن در کم خونى ها، تلقیح ضد آبله و انجام برخى اعمال جراحى و شناخت بیش از 51 نوع نبض از جمله اقدامات مفیدى بوده که چینیان انجام داده اند. مانند سایر ملل کهن، عقیده به سحر و جادو در طب چینى نیز دیده مى شود.
اگر چه امروزه روشهاى نوین درمانى در چین دیده مى شود، ولى این امر به هیچ عنوان از توجه و احترام جمعیت میلیاردى چین نسبت به طب سنتى خود نکاسته است، به طورى که یک نوع همزیستى بین دو طب قدیم و جدید در چین دیده مى شود.[3]
[1] ( 1)- برخلاف اکثر تمدنهاى ذکرشده تشریح اجساد در بین پزشکان هندى رایج بوده و دلیل اصلى مهارت هندى ها در جراحى نیز همین موضوع بوده است.
[2] ( 1)- جهت توضیحات بیشتر در این زمینه به قسمت طب مکمل مراجعه کنید.
[3] شمس اردکانى، محمد رضا، مرورى بر تاریخ و مبانى طب سنتى اسلام و ایران، 1جلد، صهباى دانش - تهران، چاپ: اول، 1389 ه.ش.
