آفتاب‏ خورى

اگر گرماى آفتاب زیاد باشد و کسى که در برابر آفتاب قرار دارد در جنبش و مخصوصا جنبش سخت و دشوار مثلا در حال دوندگى و هروله کردن باشد، از فوائد زیر برخوردار خواهد بود:

در این وضع، مواد زائد شدیدا از بین مى ‏روند، اندام باد کرده بعرق کردن وادار مى‏ شود، آماس حاصل از زیادى گوشت به تحلیل مى‏ رود، آماس استسقائى فرومیشیند، آفتاب خورى براى ربو مطلوب و براى انتصاب نفس (ارتوپنه) مفید است، سردرد مزمن را از بین مى ‏برد و به مغزى که مزاجش سرد است نیرو مى ‏بخشد.

اگر شخصى که آفتاب مى‏ خورد بر جاى خشک نشیند و زیرش رطوبت وجود داشته‏ باشد، دردهاى سرین و کلیه و آزار بیمارى جذام و اختناق فروکش مى‏ کند و زهدان پاکیزه مى ‏شود.

وقتى کسى که آفتاب مى‏ خورد به آفتاب ‏زدگى دچار شد علائم آفتاب ‏زدگى وى این است که بدن او غلیظ و زبر و گرم مى ‏شود و مانند آن است که دانه ‏هاى منافذ زیر پوست را داغ مى ‏گذارند و مایه تحلیل از بین مى ‏رود.

پوست کسى که در آفتاب، در یک نقطه مى‏ نشیند و حرکت نمى ‏کند بیشتر از کسى که در حال جنبش و انتقال است مى ‏سوزد و چنین کسى مایه تحلیل را بیشتر از دست مى‏ دهد.