انسان اولیه از زمان غارنشینى برحسب غریزه دریافته بود که چگونه مى تواند زخمهاى خود را که بر اثر افتادن، برخورد با اشیاء برنده یا حمله موجودات درنده به وجود مى آمد، درمان کند. بشر اولیه که توانسته بود از تجارب و مشاهدات خود براى رفع نیازهایش استفاده کند، کم کم به فکر افتاد که از دانش خود به منظور بهبود زندگى خانواده و قبیله اش استفاده کند؛ زیرا دریافت که این عمل براى حفظ بقا و صیانت نفس لازم است. مرد یا زن دانشمند قبیله که از طریق تجربه یا از اجدادش معلوماتى در مورد گیاهان شفابخش کسب کرده بود، به بالین بیماران و مجروحان
