وظیفه طبیب آن است که از کیفیت یک حالت به علل پى برد و اگر نتواند بوسیله معاینه مقدماتى، چگونگى حالت را دریابد از حرفه خویش استمداد جوید و پرسشها و پاسخهاى زیر را در نظر گیرد:
آیا علت مورد نظر از عناصر است؟ در این صورت این عنصر در چه حدى مؤثر است؟
اگر مزاج علت آن است، کیفیت و کمیت آن کدام است؟ شاید هم این علت از اخلاط است که باز نوع خلط و اندازه آن (کیفیت و کمیت آن) کدام است؟ و یا اینکه علت از قواهاست و در این صورت اندازه آنها چقدر است؟
از آنجا که هدف علم طب پژوهش در تن آدمى است که آیا سالم است و یا از سلامت برخوردار نیست و از آنجا که شناخت و علل هر دو حالت تندرستى و بیمارى براى طبیب لازم است، پس بایسته است که علل و موجبات (تندرستى و بیمارى) بررسى شود.
این موجبات ممکن است آشکار باشند و یا نهان، یعنى دیده نشوند و یا حس و درک نگردند و باید از روى عوارضشان[1] به آنها پى برد. پس لازم است عوارضى را که در حالات تندرستى و یا بیمارى بر بدن روى مىآورند به خوبى شناخت.
گویم: طب[1] دانشى[2] است که بوسیله آن مى توان بر کیفیات تن آدمى آگاهى یافت. هدف آن حفظ تندرستى در موقع سلامت و اعاده آن به هنگام بیمارى است. شاید کسانى باشند که گویند، طب داراى دو جنبه نظرى و عملى است و من با اطلاق کلمه «دانش» بر آن، طب را فقط با مفهوم «نظرى» معرفى کرده ام. در پاسخ آنان گوئیم: در همه حرفه ها هر دو جنبه نظرى و عملى وجود دارد، در فلسفه نیز جنبه هاى نظرى و عملى هست و به همین منوال در طب نیز شقوق نظرى و عملى وجود دارد
