سردى‏ بخش ‏ها

سردى بخشندگان تن عبارتند از:

1- هرگونه جنبش مفرط، زیرا بر اثر افراط در جنبش حرارت غریزى تحلیل مى ‏رود.

2- آرامش در حد افراط،. زیرا حرارت غریزى بر اثر افراط در آرامش خفه مى‏ شود.

3- خوردن و نوشیدن بسیار بیشتر از حد لازم.

4- امساک در خوردن و نوشیدن.

5- غذاى سرد.

6- دواى سرد.

7- زیاده ‏روى در برخورد با گرمى ‏دهنده ‏ها مانند هواى گرم، ضمادهاى گرم و آب گرم حمام.

8- تخلخل(گشادگی مسامات و منافذ بدن) زیاد در بدن که در حرارت غریزى ایجاد پریشانى مى ‏کند.

9- برخورد طولانى و درازمدت با چیزهائى که بحد اعتدال گرمى مى ‏بخشند، مانند اقامت زیاد در حمام.

گرمى‏ بخش‏ها

گرمى‏ بخش‏ هاى تن آدمى ازاین ‏قرارند:

1- غذاهائى که از لحاظ مقدار در حد اعتدال هستند.

2- حرکات معتدل. وزش معتدل نیز در رده حرکات معتدل قرار دارد.

3- ماساژ (دلک) در حد اعتدال و دور از افراط.

4- مالش دادن بوسیله دست (غمز) در حد اعتدال.

5- حجامت گرفتن بدون نیشتر زدن و شکاف دادن پوست. حجامتى که با نیشتر همراه است به بدن سردى مى ‏دهد، زیرا بدن به تخلیه خون گرفتار مى‏ شود.

بیماری های کودکان ومداوای آنها (2)

16- اگر کودک تب‏ دار شد، باید دایه او را بپوشاند و شربت‏ هائى مانند آب انار با اسکنجبین و انگبین، افشره خیار با کمى کافور و شکر باو بنوشاند. بچه باید عرق کند و اگر نیشکر تر را بفشریم و افشره آن را بر سر و پاى طفل بنهیم و او را بخوبى بپوشانیم عرق مى‏ کند.

17- اگر کودک به درد پیچ روده ‏اى گرفتار شد و بر خود پیچید و گریه کرد باید شکم او را در آب گرم و روغن زیاد و شمع اندک پیچید.

18- اگر کودک بطور پیاپى عطسه کرد نشانه ورم اطراف مغز است و علاج آن سرد گردانیدن و اندودن به سردکننده ‏هائى چون افشره ‏ها و روغن‏ هاى سردکننده است و اگر سبب آن ورم نباشد باید ریحان کوهى را کوبید و در سوراخ بینى بچه وارد کرد.

19- اگر در بدن کودک جوش پیدا شد، ابتدا باید دانست که جوش سیاه و سر گشوده (زخم شده) کشنده، جوش سفید سالم‏تر و جوش سرخ بدون خطر است. همان طور که گفتیم اگر ماده باز آمده سیاه باشد کشنده است تا چه رسد باینکه به صورت جوش درآید. ممکن است‏ در بیرون آمدن جوش نفعى براى تن بچه باشد.

بیمارى‏ هاى کودکان و مداواى آن‏ها

در معالجه بیمارى کودک قبل از هر چیز باید از تندرستى زن شیرده اطمینان حاصل کرد، مثلا اگر دایه به امتلاء خون گرفتار باشد، چاره آن فصد (رگ‏زنى) و حجامت است، اگر فشار بلغم داشته باشد باید بلغم وى را بیرون داد. اگر نیاز بدان باشد که طبیعت را در وى حبس و یا آزاد کرد، یا بخار را از سرش دور ساخت و یا اندام تنفسى وى به مداوا احتیاج داشت و یا سرانجام مزاج شیردهنده بد شده باشد، باید با داروها و معالجات مناسب آنها را برطرف کرد. اگر معالجه وى در جهت رفع بیمارى و کسالت از راه ایجاد اسهال باشد یا واقعا شیردهنده اسهال شدید داشته باشد و یا معالجه ‏اش بوسیله استفراغ از طریق دهان انجام مى‏ گیرد و یا خودش به استفراغ دچار شده باشد، بهتر است در این روزهاى بیمارى کار شیر دادن را کنار بگذارد و کس دیگرى بجاى وى این کار را به عهده گیرد.

بگذار اکنون بیمارى‏ هاى جزئى اطفال را بیان کنیم:

جایگزین شیر مادر و شرایط دایه

باسلام لازم دیدم این نکته رو به عرض برسونم که به نظر بنده مطلب زیر هم برای کسانیکه باردار شدند وهم برای کسانیکه قصد باردار شدن رو دارند مفید هست به امید خدا. با دقت مطالعه شود و کلماتی که نامفهوم هست در لغت نامه ها جست و جو شود و اگر پیدا نشد از طریق وبلاگ پرسیده شود.

متن:

در مواقعى که شیر مادر ناتوان و یا تباه مى ‏شود و یا در مواردى که نوزاد بر اثر خوردن شیر مادر لاغرتر مى ‏گردد، چه کسى باید به نوزاد شیر دهد؟- براى این کار باید زن شیر دهى را براى شیرخوار برگزید که از حیث عمر، هیات و شکل، اخلاق، ریخت و هیات پستان، کیفیت شیر، مدت زمانى که این شیردهنده زائیده است و جنس نوزاد وى شرایطى داشته باشد که به آن‏ها اشاره مى ‏کنیم:

عمر زن شیرده: اگر عمر زن شیرده بین بیست و پنج تا سى و پنج سال باشد بسیار مناسب است، زیرا این مرحله عمر دوره جوانى و تندرستى و به کمال رسیدن است.

فوائد جنبش و لالائى

جهت اعتدال مزاج و پرورش صحیح و سالم نوزاد، علاوه بر شیر- که قبلا درباره آن بحث شد- مراعات دو نکته بسیار مهم دیگر نیز ضرورى است:

یکى از آن دو نکته جنبانیدن نوزاد به آهستگى و ملایمت و دیگرى موسیقى و آوازى است که عادتا براى خوابانیدن نوزاد مى‏ خوانند. نوزاد بهر نسبتى که براى جنبانیدن و گوش دادن به موسیقى آمادگى بیشترى پیدا کند، تن و روانش براى ورزش‏ هاى بدنى و روانى آمادگى بیشترى مى‏یابد.

شیر دادن و جنباندن کودک‏

شیر مادر براى نوزاد از هر شیر دیگرى بهتر است، زیرا بیشتر از هر غذاى دیگر، به گوهر غذائى نوزاد که در زندگى جنینى به او مى ‏رسد شباهت دارد. منظورم خون حیض مادر است که بعدا به صورت شیر مادر درآمده است و نوزاد با آن بیشتر مانوس است و آن را با اشتهاى بیشتر مى‏ خورد. حتى به تجربه ثابت شده است که در دهن گرفتن نوک پستان مادر در دفع آزار شیرخوار بسیار سودمند است.

مراقبت نوزاد تا زمانى که پا مى‏ گیرد

بحث درباره زنان باردار، بویژه آنهائى را که به زمان زایمان نزدیک مى‏ شوند به گفتارهاى جزئى (اختصاصى) احاله مى‏ کنیم. اینک به مراقبت کودک معتدل المزاج مى‏ پردازیم:

گروهى از دانشمندان گفته ‏اند: وقتى نوزاد بدنیا آمد، قبل از هر چیز باید ناف او را بفاصله چهار انگشت برید و بخش بریده را با پشمى پاکیزه که به نرمى تاب داده شده است بست تا طفل آزارى نبیند و بعد پارچه ‏اى که به روغن زیتون اندوده است بر آن نهاد. همچنین توصیه شده است که مخلوطى به نسبت برابر از زردچوبه (عروق الصفر)، خون سیاوشان، انزروت، زیره، چوبک اشنان، مر کوبیده بر ناف او پاشیده شود و تن نوزاد با آب نمک رقیق اندوده گردد تا سطح و لایه پوست سخت و نیرومند شود. بهترین نمک‏ها براى این منظور نمکى است که مقدارى شادنه، کوشنه، شنبلیله، مرزه و سماق با آن مخلوط کرده باشند، و نباید آب نمک‏ دار به بینى و دهان برسد.

درباره تندرستى و بیمارى و ناگزیرى مرگ‏ (2)

گرما از اندازه رطوبت که در آغاز بیشتر از حد اعتدال است مى‏ کاهد و به اعتدالش درمى ‏آورد. پس از آنکه تن بوسیله خشکى و حرارت بحال اعتدال رسید خشکانیدن بیشتر از اندازه قبلى مى‏ گردد، زیرا ماده (ماده رطوبت) کمتر شده است و تبخیرپذیرتر گردیده است و بدیهى است که در این حالت، خشکانیدن زیادتر از حال اعتدال مى‏ شود و بطور روزافزون بیشتر مى‏ گردد تا رطوبت‏ ها را بکلى از بین ببرد. مى‏ توان گفت که گرماى غریزى در چنین حالتى آتش خویش را بدست خود خاموش مى‏ کند و وجود را از کار مى‏ اندازد. در این حالت به چراغى مى‏ ماند که بواسطه بى ‏روغنى، خودبخود خاموش مى ‏گردد.

هر قدر خشکانیدن بیشتر باشد گرمى نیز بیشتر کاهش مى ‏یابد. پس در مقدار حرارت همواره کوتاه آمدنى هست و این کوتاه آمدن، ما را تا سرحد نابودى مى‏ کشاند. رطوبت از دریافت مقدار برابر تبخیر شده کوتاه مى ‏آید و خشکانیدن دو سره مى ‏شود: از طرفى بهیچ وجه بر رطوبت افزوده نمى‏ شود و از طرف دیگر حرارت در تبخیر و تحلیل رطوبت دریغ نمى ‏ورزد و سرانجام خشکى بر گوهر اندام ‏ها چیره مى‏ گردد.

درباره تندرستى و بیمارى و ناگزیرى مرگ‏ (1)

باید بدانى که علم طب را دو رشته است: رشته نظرى و رشته عملى. هر دو رشته خود علم و نظر هستند. آنچه نظرى نامیده مى ‏شود رشته‏اى است که تنها دانستن دستور و آراء را یاد مى‏ دهد و کارى به شناخت بکار بستن آن ندارد، مانند رشته‏ اى که از آن مى ‏توان حال مزاج و خلط ها و نیروها را یاد گرفت و انواع بیمارى‏ ها و عوارض بیمارى‏ ها و عوامل آنها را شناخت. رشته دیگر علم طب چگونگى به کار بستن دانستنى ‏ها و دستور العمل ‏ها است، مثلا به تو یاد مى ‏دهد چگونه بهبودى تن را نگاهدارى و یا فلان بیمارى را چگونه چاره ‏جوئى کنى.

نه ‏پندار که رشته عملى دست بکار زدن و به عمل آوردن است، بلکه این رشته تنها دانش اسلوب بکار بردن است. و مى‏ دانى که در گذشته هم این موضوع را به شما شناساندیم.

اکنون که در بخش اول و دوم بطور کلى از بحث درباره رشته نظرى فراغت یافتیم، برآنیم که در دو بخش آینده بطور عمومى در زمینه رشته عملى توضیحاتى دهیم. گوئیم: